dinsdag 5 mei 2009

Broadcast yourself

Een paar maanden geleden was gaan snuffelen op YouTube (ge-hoort-daar-zoveel-over-wat-is-dat-eigenlijk). Waarop ik uitkwam op een oneindig aanbod van grappige, zielige, spannende, griezelige, ontroerende, informatieve filmpjes. Lang en kort, goede en slechte kwaliteit dooreen. Verleidelijk! Ik hou van muziek, van kleinkunst-die-nu-nergens-meer-te-vinden-is, van Britse humor, van Nederlands cabaret, van de Amerikaanse slapstick: Comedy Capers, the Keystone Cops, Ben Turpin… nooit meer op tv vertoond en op geen dvd te vinden… De eerste filmpjes van Walt Disney, de eerste aflevering van Popeye… Erfgoed! Dat ligt daar voor ’t grijpen.
Ik besefte dat ik nóg twee levens nodig had. Om er wat structuur in te brengen heb ik een account aangemaakt en mij ‘geabonneerd’ op een aantal ‘channels’, waaronder BlackadderChannel. Vandaar dat het personnage in het bibliotheekfilmpje overeenkomst vertoont met Blackadder, maar het is hem niet echt.




Ik kan er moeilijk over oordelen wat YouTube voor bibliotheken kan betekenen. Mensen die via YouTube de weg vinden naar BibKortrijkChannel, moeten die nog met een filmpje wegwijs gemaakt worden over het on-line verlengen van hun boeken? Het zal zichzelf uitwijzen. Zullen er foto’s van de boekenweek op Flickr gezet worden wanneer er filmpjes op YouTube (en andere) te zien zijn?
Dat de - inderdaad licht verteerbare - Father Roderick blij is met Web2.0 dat gun ik hem. Hij stelt het wel simplistisch voor als dé oplossing voor het eenrichtingsverkeer. Blijkbaar was voor de komst van 2.0 alles eenrichtingsverkeer. De school met de meester op zijn trede, de bibliotheek waar je moest zwijgen en rap je boeken meenemen en zijn eigen kerkje waar hij op de preekstoel de gelovigen toesprak. Er zijn altijd meesters van hun trede gekomen en pastoors van hun preekstoel afgedaald. En er zijn altijd bibliotecarissen2.0 geweest.